Sittard – Montfort

Ospel, donderdag 3 september.

Daar we deze keer maar één dag gaan wandelen, is er nog plek over in de rugzak. Jut benut deze plaats door het met eten te vullen. Alles om Jul niet te laten transformeren naar “her royal hangryness”. (zie blog (Valkenburg) Strabeek – Sittard) Deze Mrs. Hyde moet ze zien te voorkomen. Dat is beter voor iedereen. Een tas vol eten moet de oplossing vormen. Boterhammen met kaas, vindt ze lekker. Chips, doet het altijd goed. Schoonmoeder heeft eieren gekookt, dat is goed voor de spieren, hopelijk voor de lachspieren. Een bidon met wijn vullen gaat net iets té ver. Misschien moeten we overwegen om een st Bernardshond te adopteren, denk Jut.  Die loopt dan gezellig met ons mee, met om zijn nek een vaatje wijn. Jolijt alom onderweg en gegarandeerd een gelukkige Dr Jekyll…

Veldhoven, 4 september 

Ik (Jul) dacht dat ik wakker was geworden door de wekker. Luid klingelend in mijn oor. Maar ik heb de radio als wekker.  Ik vind het heerlijk om met muziek wakker te worden. Vandaag word ik wakker met het weerbericht. “In het zuiden druilerig. “ Waar ik wakker van ben geworden was een alarmbelletje! Snel heb ik het naar achteren in mijn hersenen verdrongen. Vandaag gaat het niet regenen.  Zodra wij beginnen met wandelen, schijnt de zon. Let op mijn woorden. Want waar wij wandelen, schijnt de zon! 

Jut stuurt mij een appje. Panne aan het spoor. Treinen rijden niet normaal. Als we met de trein gaan moet ik twee keer overstappen. Jut moet met de bus naar Venlo en heeft 3 min om dan de trein te halen. En ik ken mijn lieve Jut. Die gaat de trein missen. Weer hoor ik een zacht gepingel ergens achter in mijn hoofd….

Een hele rits alternatieven worden bedacht. Uiteindelijk besluiten we naar Montfort toe te rijden. Vanuit daar kunnen we de bus naar Echt nemen. En de trein moet ons dan naar Sittard brengen. Daar begint dan onze wandeling terug naar de auto. “Dan lopen we niet heel veel meer kilometers dan de eigenlijke route!” zegt Jut. Weer dat geluid in mijn achterhoofd. Want de 22 km van de vorige etappe die uiteindelijk 26 km werd, zit nog vers in mijn geheugen. 

Onderweg naar Montfort rijden we niet bepaald het zonnige zuiden in. De ruitenwissers doen hun best om ons de weg te laten zien. We arriveren ruim op tijd in Montfort. De bus vertrekt pas over 40 minuten. Zou er iets open zijn? Maar Montfort heeft nu niet echt een zinderend centrum. We besluiten in de auto te wachten. Ramen open waar het steeds harder door naar binnen begint te regenen. Wat is toch dat geluid achter in mijn hoofd? 

Jut pakt haar kans en voert Jul een roombroodje. Een goed begin is het halve werk! We schrikken ons alle twee een hoedje wanneer we een bus voorbij zien rijden. Nee, hé?! We hebben de bus toch niet gemist? Maar na een snelle zoekactie op google maps, blijkt het de bus van de andere richting. Gelukkig. 

Daar staan we dan. Te wachten op de bus in Montfort city. Pet op, tegen de regen. Regenjas, tegen de regen. Zelfs de rugzak heeft een regenjas. Om de outfit af te maken,  een mondkapje modieus hangend aan één oor. Het roombroodje heeft niet kunnen voorkomen dat er een klein donderwolkje in mijn brein verschijnt. “Duurt lang, hé? Voordat de bus komt…” Jut checkt nog een keer de reis app. “ Dit reisadvies is vervallen?!!! Nu vind ik het ‘piep’ niet meer leuk!” Blijkbaar had Jut een iets groter donderwolkje….. De bus is 4 minuten verlaat. En we hadden 3 minuten de tijd om de trein te halen. Dat kan dus niet meer. Potverdorie! Die alarmbellen zitten nu niet meer in mijn achterhoofd. Door heel mijn hoofd klinken alarmbellen. Ik kan ze niet meer negeren. De Big Ben is er niks bij. Dit betekent weer een uur extra wachten. Op de trein. Dus dit is kut. Goed, het kan nu alleen maar beter worden. En wat denk je? Het wordt beter! De bus hoeft maar weinig te stoppen (alleen voor een jonge dame die in de bus een gedetailleerd telefoongesprek aan het voeren is over de piercing die ze wil laten zetten….. Ik kan je vertellen, we zijn heel wat wijzer geworden). En we hebben Jacky X als buschauffeur. Die heeft het gaspedaal wel gevonden. Misschien…. als we geluk hebben? Als de trein niet té vroeg is….

En jawel! We hebben nog 1 minuut om de trein te halen. We vliegen als twee ongelukkige bosnimfen naar het station. Waar we nog moeten wachten (weer) op de trein…

Eindelijk! Sittard, daar zijn we! We kunnen eindelijk beginnen. Eerst koffie, zegt Jut. We moeten het energie-level van Jul hoog houden…

De wandeling begint langs de Kotelbeek. Heel leuk wandelen. Beter dan door heel de stad. Al snel spotten we ons eerste wild! Heel het pad is bezaaid met slakken. Naakt. Op sommige plekken houden ze zich niet aan de 1,5 meter regel en lijkt het op een eh, hoe zal ik het netjes zeggen? Liefdesontmoetingsplaats. Blijkbaar brengt de regen de wilde slak naar buiten. De regen blijft aan. En we zijn toch aan de wandel. Geen zon. Alleen regen. Tot overmaat van ramp is het pieterpadboekje ook helemaal nat en alle bladzijdes plakken aan elkaar. 

Onze wandeling is grensoverschrijdend. We komen zelfs in Duitsland, waar we nog meer wild spotten! Maar nu in een iets minder lieflijke vorm. Er zitten in minstens twee bomen horzelnesten. Met grote (Duitse) borden worden we gewaarschuwd dat de vliegende beestjes hier nesten hebben. 

Ver van de nesten lassen we even een pauze in. Jut begint zich te ontpoppen in de heks van Hans & Grietje en stopt Jul een hardgekookt ei toe. Toe maar. Eet maar…. 

Onderweg komen we nu niet zo veel medewandelaars tegen. Gek hè? Die zijn iets verstandiger. Maar we komen er wel een enkeling tegen. En sommige maken een praatje. Dat lokken onze Jut&Jul shirten ook wel een beetje uit. Het is heel ontspannend, lopen. Je maakt je gedachte leeg. Je bent buiten. Je bent actief bezig. En je komt aardige mensen tegen. Dus als je tegen een burn-out aan zit te hikken. Of je bent het gejakker, getoeter en de file zat? Ga lekker wandelen. Je voelt je gegarandeerd beter. Wel genoeg eten meenemen….

We zijn door het smalste stukje van Nederland gewandeld. En niet veel later zien we echt wild! Een hertje danst vrolijk bij ons vandaan. Of zoals onze collega Eduard zegt: “zelfs de herten rennen van jullie vandaan!”

Over Eduard gesproken; ik gebruik dit medium even om onbesnut reclame te maken. Wel voor een goed doel. Die kerel heeft een moeilijk jaar achter de rug. Vorig jaar is hij gediagnosticeerd met myeloïde leukemie. Na alle behandelingen te hebben doorstaan is hij nu bezig met, naar eigen zeggen, het moeilijkste deel. Het revalideren, want dat moet hij helemaal zelf doen. Wel met geweldige begeleiding natuurlijk. En die jongen heeft daar een doel bij nodig. Blijkbaar is terugkeren naar je geweldige collega’s niet voldoende motivatie. Dus heeft hij besloten om te gaan trainen voor een wandeling. Niet zomaar een wandeling. Hij heeft een expeditie georganiseerd . Heroes of Telemark. Dat er op neerkomt dat hij in een week 104 km gaat wandelen. In de kou. In de sneeuw. Onder barre omstandigheden. En met een doel. Een goed doel. Een prachtig doel. Voor de zieke kinderen in het prinses Máxima centrum. Is dat niet geweldig?

Zijn website checken is lief: 

https://arcticadventure.nl/expedities/heroes-of-telemark-sponsortocht/

En doneren is natuurlijk hartstikke lief! 

Nog ter info: Eduard gaat een etappe met ons meewandelen om te oefenen. Als hij dat overleeft is 104 km in winters Noorwegen een makkie! 

Het natuurwild blijft zich aanbieden. Bíj́na stappen we op Japie. Die rustig van de regen zit te genieten op het wegdek. Voordat twee blatende meiden hem bijna vertrappen. Ook zijn dag kan beter. 

De vinger van Jul is nog steeds iets te dun (gelukkig íéts), dus Jut blijft eten geven. Boterham met kaas? Huzarensalade? Eet maar, lieverd! We moeten nog een stukje. 

De route is makkelijk te lopen. In Susteren staat een lief kapelletje. En bij een kapelletje moet Jul een kaarsje aansteken. Één voor Jut en één voor Jul. Voor een leuke Pieterpad wandeling en een beetje zon vandaag. 

“We moeten nog maar een klein stukje. Maar we gaan even zitten, Jul! Daar is een bankje. Neem maar een chipje!”  En verdomd! We zitten heerlijk in de zon chips te eten! Chips met druiven. Een combinatie die je normaal niet verzint! 

Langs maisvelden die worden geoogst lopen we verder. Tot een brug. Een brug met rood-witte hekken er voor. Hekken speciaal voor het Pieterpad? Toch niet weer een omleiding? De hekken staan uit elkaar. Dus je kan er wel door, concludeert Jul. Hoogstens stort heel die brug in onder ons gewicht. Oké, dan mag Jul als eerste er over. Gelukkig deze keer geen omleiding en kunnen Jut & Jul zonder kleerscheuren verder naar Montfort. 

Als toetje komt het laatste wild ons enthousiast begroeten. Het kan niet op met het wildlife dat we hebben gespot. Dit wild komt gretig kwispelend op ons af. Jul is wat gereserveerd, maar Jut geeft hem, of haar, de nodige aandacht. 

Onze wandeling komt ten einde. We tikken de 25 km aan. Kasteel Montfort is in zicht. Een mooie ruïne die we niet (zonder te betalen) van dichtbij kunnen bewonderen. 

De laatste meters zijn een makkie. In totaal hebben we 25 km gelopen en was het toch een leuke tocht mét zon. 

We appen mr. Jut & Jul. Mr. Jul komt naar Ospel waar mr. Jut een heerlijke maaltijd heeft bereid! Jul moet vaker hangry zijn!!