De Start… St Pietersberg – Strabeek

Hallo! Wij zijn Jut (Elke) en Jul (Janneke). Twee (werk)vriendinnen die samen etappes van het Pieterpad wandelen. Jul schrijft over deze avonturen…..

Daar gaan we dan! De eerste etappe. We hebben geluk. Tussen twee hittegolven in, is het twee dagen minder heet. Een heerlijke 21-24 graden. Perfect wandelweer.

Jut & Jul proppen alles in hun (nu blijkt) klein rugzakje. We vertrekken samen met de auto naar Sittard. Van daar uit gaan we met de trein naar Maastricht. En daarna weer met de bus naar de St Pietersberg. Jut heeft voor Jul een mondkapje gekocht. Een zwarte met elastiekjes die je dan strak moet trekken om je oren. Jul heeft al meteen ruzie met het mondkapje.
Door het elastiekje strak te trekken, zit het mondkapje sterk verwikkeld in haar haar. Uiteindelijk moet Jut er aan te pas komen om Jul in haar gevecht met het mondkapje te komen redden. 

In een overvolle trein raapt Jul al haar moed bijeen en zijgt neer op één knie voor Jut met een cadeautje in haar hand. Zonder te lachen en zonder gegrinnik probeert ze de volgende woorden te uiten:

“Lieve Jut. We zijn al bijna 20 jaar vriendinnen. In goede en in slechte tijden. Graag wil ik samen met jou een volgend avontuur aan gaan. Lieve Jut, wil je met mij…… het Pieterpad lopen?” 

Terwijl Jut een traantje wegpinkt (van het lachen), is de rest van de trein erg teleurgesteld. Die dachten getuigen te zijn van een romantisch moment, niet van een flauwe grap van giebelende meiden.

Het cadeautje is een sleutelhanger van een houten hart. Deze sleutelhanger zat vroeger op het werkkluisje wat Jut & Jul deelden. Nu is het een talisman geworden voor de wandelmeisjes!

Jut is meestal erg goed (beter dan Jul) in het vinden van de juiste bus. Dan komen we altijd “bijna” op de plaats van bestemming. En dan moeten we altijd nog een “klein” stukje lopen. Dat kleine stukje staat dan ongeveer gelijk aan 1/8 van het Pieterpad. Zo ook naar de Sint Pietersberg. Gelukkig hebben we een lieve buschauffeur en zitten er schatten van mensen in de bus. Op hun advies moeten we gewoon in de bus blijven zitten en dan komen we uiteindelijk bij de Sint Pietersberg uit. Na veel goedbedoelde tips over het bezoek aan de Sint Pietersberg, nemen we afscheid van deze lieve Limburgers.

Jul wist niet wat ze zich voor moest stellen van de Sint Pietersberg. Nooit geweest. Maar het is echt heel mooi en leuk. Misschien wel een beetje toeristisch en druk, maar leuk. Hier gaat ze nog een keer terug met Hr. Jul. 

Na een goede lunch in de Bergrust kunnen we verder. Nog 490 km…..

Het feit dat we door Maastricht moeten wandelen, veroorzaakte een diepe rimpel in het voorhoofd van onze beider ega’s. Maar het besef dat zij er nu niet bij waren om als pakezel te fungeren, geeft weer wat licht in beider ogen. Alles wat we kopen, moeten we nu zelf voor 50 km meesjouwen. 

Onze mannen zijn erg blij dat we zijn gaan wandelen. Het scheelt klauwen vol met geld, volgens hen. Wat ze niet weten is dat online shoppen ook tot de mogelijkheden behoort en met één telefoontje ben je samen aan het shoppen. Onze geliefde Stronger (merk) wandelleggings komen uit Zweden, dus die moeten wel online gekocht worden. Dit is wel een beetje tegen het hart van de milieubewuste dames. Daarom bestellen we ze ook samen. Dan hoeft dat vliegtuig of die boot maar 1x naar Nederland te vliegen/varen. Als de een iets besteld, moet de ander ook kopen. Daarbij ruimen we tijdens het wandelen naast onze eigen rotzooi, ook de zooi van een ander op. Zo hopen we dat de milieu millennials een beetje tevreden zijn met ons en Gretta niet op deze Boomers afsturen met een tranentrekkend pleidooi…… 

Het duurt een eeuwigheid voor we Maastricht uit zijn (vooral als Jut een vest moet shoppen die ze vergeten is). Het is slalommen tussen de mensen. De buitenwijk is weinig interessant en duurt in onze ogen erg lang. Wij vinden wandelen in de natuur leuker. Rust. Zen. Niet dat je daar iets van merkt wanneer Jut&Jul druk kletsend langs komen. 

Richting Bemelen wordt het prachtig. Mergelrotsen, mergelgrotten, grazende schapen, boomgaarden en prachtige vergezichten. Ik leer zelfs wat ‘tuynheggen zijn.

• 

• 

• 

Uiteindelijk komen we na zo’n 17 km bij de Geul aan, vlak bij Valkenburg. Wij bevinden ons op een splitsing met een bruggetje ertussen. De splitsing naar rechts is vrij, maar de weg bij het bruggetje is afgesloten. Een aardige
dame die net komt aanlopen moet lachen om onze shirts en legt uit dat de weg richting Valkenburg afgesloten is. De herinneringen van ons Dommelpad avontuur flitsen voorbij mijn ogen. ( lees ook…link….)

Niet wéér kilometers omlopen? Volgens de vriendelijke dame kunnen we:

• óf weer terug. Dat wil dus zeggen dat het pad waar we net van zeiden dat het zo fijn was dat we dit omláág liepen, omhoog moeten lopen. Jut & Jul hoeven maar een blik te wisselen om te verstaan dat we dát niet willen!
• Óf links af en dan een stuk omlopen.

Jul is hier vaker geweest met Hr. Jul en weet dat ze dan bij Sint Gerlach uitkomen. Dit is geen moeilijke keuze, links af! We bedanken de vriendelijke mevrouw en gaan weer op pad. Het is mooi aan de Geul en deze omweg is geen straf. We komen uit bij chateau St. Gerlach, wat een prachtig plaatje is.

Tussen de natuurgebieden met grazende grote koeien met een migratie achtergrond, lopen we richting Strabeek/Valkenburg

We hebben de eerste etappe gehaald! De kop is er af! 

Morgen de tweede etappe! Dit kan je lezen in onze volgende blog. Tot snel!