(Valkenburg) Strabeek – Sittard

Hallo! Wij zijn Jut (Elke) en Jul (Janneke). Twee (werk)vriendinnen die samen etappes van het Pieterpad wandelen. Jul schrijft over deze avonturen…..

Onze accommodatie in Valkenburg is prima. Misschien wat gehorig. Volgende keer moet Jul oordopjes meenemen. Dan slaapt ze meer dan 5 uur. 

Het ontbijt is ook prima en de thee brengt Jul weer een beetje tot leven. Na een zonnebril gescoord te hebben voor Jut, want die was ze vergeten, kunnen we op pad. 

We moeten eerst 2 km naar het startpunt wandelen. De route begint langs een drukke weg, maar al snel belanden we in het rustige groen. 

Achter ons lopen een paar mensen. Ze blijven ons volgen. Waarschijnlijk fans die ons gespot hebben. Jammer dat we geen pen bij hebben om handtekeningen uit te delen. Tip voor volgende keer! Onze route vervolgt langs beekjes en vennetjes. Deze kant is onbekend voor ons. Maar het is verrassend mooi. 

We komen door het gebied waar boze moeders gestreden hebben tegen uitbreiding van Maastricht Airport. En Jul maar denken dat er alleen boze moeders in Argentinië waren! Nee hoor, we hebben ook boze Limburgse moeders. Dankzij hen kunnen we genieten van deze mooie natuur in plaats van een landingsbaan. Het is hier dan ook echt mooi wandelen. 

Na een kilometer of 8 besluiten we even op een bankje te gaan zitten om wat calorieën te nuttigen. We zitten heerlijk aan een picknick tafel op een splitsing. Met uitzicht op een ezel die duidelijk laat zien dat hij  onze aanwezigheid op prijs stelt. Mensen komen voorbij met kinderen, honden, paarden en groeten allemaal even vriendelijk. Life is good. Het enige nadeel van deze picknickplaats is dat er af en toe een vreselijke putlucht voorbij komt, waarbij Jut berispend naar Jul kijkt. Maar er blijkt daadwerkelijk een put te zijn! Niet te zien, maar wel te ruiken.

Blijkbaar is het hier gewoon om alles uit hout te snijden. 

We zien een mega grote haas uit hout gesneden, een houten korenwolf en zelfs uit de wandel-wegwijs-paaltjes (hoe noem je die dingen) zijn  uilen gekerfd. 

We wandelen door een prachtig bos met grote knotwilgen aan het pad. Dit is prettig lopen. Koel en vlak. In een holle boom heeft iemand een aanmoediging gemaakt voor ons Pieterpadwandelaars. Heel lief, maar het geeft geen nodige boost. We moeten nog een eindje voor we bij de eerste en enige horeca gelegenheid zijn. 

We wandelen door ontzettende mooie dorpjes. Prachtige huisjes, boerderijen en tuinen. Terstraten is zo’n dorp. Mét lieve mensen! Een mijnheer die zijn mooie tuin aan het onderhouden is, vraagt of we wel genoeg water bij ons hebben. Anders mogen we onze drinkflessen wel vullen uit zijn buitenkraan. Schattig toch?!

We weten zeker dat we goed lopen. We komen veel mensen tegen die ook het Pieterpad lopen. De standaard outfit van een Pieterpadwandelaar: stevige wandelschoenen, rugzak en het Pieterpadboekje in rechterhand.

 Het landschap verandert en we lopen nu tussen de dorre korenvelden en groene bietenvelden. De zon schijnt ongenadig op onze bolletjes. Hoezo prima wandelweer? Het is #%*$@ heet! Als klap op de vuurpijl lopen we over los zand met scherpe steentjes. Hier kunnen Jul haar poezelige voetjes niet zo goed tegen. Die beginnen zeer te doen. Jut ondervindt hetzelfde. 

Na een lange tocht door de velden, krijgen we een nieuwe uitdaging. “Gevaarlijke helling”!  geeft een bord aan. En inderdaad, we staan op het randje van een steile, ongelijke afdaling. Jut kiest eieren voor haar geld, en laat Jul voor. Één keer voor schut staan in een blog omdat ze is gevallen, is genoeg. Natuurlijk heeft Jut wel haar telefoon paraat mocht Jul ook zo’n elegante schuiver maken. Voetje voor voetje dalen we af. Gelukkig is het al een hele tijd droog en is de grond hier hard. Anders was een uitglijder niet uitgesloten. 

Jut & Jul hebben een perfecte planning. Na weer 8 km sinds de laatste stop, komen we bij het enige horeca bedrijf aan van de route. Het is er druk. Veel mensen en een paar obers die verhit rondrennen. Met een akelig voorgevoel zoeken Jut & Jul een plaatsje. Het voorgevoel wordt   helaas waarheid. De obers hebben het gewoon té druk. Na drie kwartier hebben we eindelijk onze drankjes en een menukaart weten te bemachtigen. Als we hier willen eten, zijn we om 20 uur nog niet thuis. Dit gaat hem dus niet worden. We besluiten om weg te gaan en ons ‘noot’rantsoen aan te breken. Vooral Jul is “hangry” (Angry (boos) door de honger). Jut durft pas na een zakje nootjes en een eierkoek weer voorzichtig tegen haar te praten. 

Vol goede moed gaan we verder. Maar het is nog ver. Vooral Jut is vol goede moed, want die denkt dat we nog maar 8 km te wandelen hebben.  Niet meegerekend dat we al 2 km extra in het begin hebben gewandeld én nog 2 km extra naar het station moeten wandelen. Dus nog 12 km! 

Een vlaag van hangrynes komt weer terug in het humeur van Jul. Dat en dat haar voeten pijn doen. Blaren zijn in wording in haar schoenen. Haar voetzolen branden. En naast haar loopt Jut als een dartelend hertje. “Ik heb nergens last van!”  Hét bewijs dat Jut vele jaren jonger is dan Jul. Een voordeel: Jul is na 20 km wél stil!

Eindelijk komt Sittard in zicht! 

Alleen nog de Kruisweg lopen. “Jezus, jongen. Nu weet ik hoe jij je voelde! Staan blaren aan je voeten en hangryness ongeveer gelijk aan een kruis op je rug en een doornenkroon op je hoofd?” Jul staat in ieder geval over drie dagen ook op. Jammer dat ze morgen al weer moet werken…….

In totaal hebben Jut & Jul deze twee etappes 47 km gelopen. Het plan is om begin september weer één etappe te lopen. Sittard-Montfort. We hopen dat we dit kunnen gaan doen, ondanks de oplopende corona gevallen. Dus mensen: hou afstand, was je handen en blijf gezond! Dan hoeven wij niet te gaan werken ipv het Pieterpad wandelen!