Het Pieterpad gaan lopen is heel leuk. Maar je moet toch wel weten of je meer dan 15 km kan wandelen.
Nadat verschillende routes de revue waren gepasseerd, besloten we om dicht bij huis te beginnen. Het Dommelpad in Eindhoven. Interessant omdat we vaak in Eindhoven gaan eten, drinken, shoppen, feest vieren en werken. Maar daarnaast weinig van Eindhoven gezien hebben.
De route is 18 km en start vanuit het station. We hebben twee keuzes:
1. We starten vanuit het ziekenhuis, want dat is makkelijk parkeren.
2. We starten vanuit het station, waar we met de bus naar toe gaan.
Omdat we alletwee onze buik wel vol hebben van mondkapjes, kiezen we voor optie 1. Het enige nadeel is dat de route dan korter wordt. En dan hebben we nog steeds niet meer dan 15 km gewandeld. Dús… lopen we van het ziekenhuis naar het station en terug. En dan is het nét iets langer….(*onthou dit)
Van het ziekenhuis naar het station is een makkie. We scoren zelfs een heerlijke “coffee to go” bij de zwarte doos op het terrein van de technische universiteit. Jut heeft dit parcours nog nooit gezien. Maar Jul fietst dit altijd wanneer ze in Eindhoven moet werken. Goed. Stukje TU/e gewandeld. *En onze eerste uitdaging komen we al snel tegen. Werk aan het pad. Afgesloten. Geen doorkomen aan! Zelfs geen kleine omweg. Weer terug naar start en begin opnieuw. Maar dan anders. U ontvangt geen €200.
Nu lopen we langs de rondweg. Niet erg leuk, maar het is maar een kleine omweg. Al snel mogen we oversteken naar de Karpendonksche plas. Dit is leuker. Een park waar mensen hardlopen en wandelen met de hond. Steenworp van het ziekenhuis en nog nooit geweest. Daarna komen we in het bos, de lage heide. Midden in de stad en je hoort alleen de vogels. Door een onbekend wonder zijn we alle twee even een paar minuten stil. En net in die stilte spot Jut een hertje! We hebben al veel samen gewandeld in de meest verlate hoeken. En midden in Eindhoven, of all places, zien we een hert! (Zonder hek er om heen). Deze tocht kan nu al niet meer stuk! (**Onthou dit)
Vol ongeloof wandelen we verder en stuiten al snel op onze tweede uitdaging. Een echte uitdaging. We zijn aangekomen bij de Dommel, de hoofdrolspeler van deze tocht. De bedoeling is om de Dommel over te steken zonder natte voeten (***onthou dit).
Gelukkig is er een brug! Een brug met een hek er voor. En je raadt het al, dat hek is op slot. Geen nood, in de routebeschrijving staat dat je op de groene knop moet drukken. Dan gaat de poort langzaam open en kun je de Dommel oversteken. Jut drukt op de groene knop……. niks. Dit gaat wel heel langzaam. Misschien als Jul het probeert. Niks. ** Wat “unladylike” woorden komen over onze lippen. Kunnen we er overheen klimmen met alle risico’s van dien? (Jut & Jul zijn alles behalve atletisch). Zelfs een geoefende inbreker komt hier niet overheen. Wat natuurlijk precies de bedoeling is.
* Dus op zoek naar een andere oversteekplaats. Op “maps” denken we te zien dat er meer brugjes zijn. We zwerven door de bossen, langs de Dommel. Uitdagend, omdat het veel geregend heeft. En waar we over boomstammen door grote plassen moeten lopen. Een andere oversteekplaats is niet te vinden.Het blijken Hoogspanningskabels te zijn….
Volgens Jut kunnen we een stukje terug lopen, dan zus en zo lopen en daar weer de route oppikken. “Klein” stukje om. *Een stukje om door dicht begroeide struiken, bomen, prikkels en brandnetels. Het kleine stukje om scheelt toch al snel een paar kilometers. Als Jut nog eens iets weet…..
Na 8 km gaan we op een bankje bezinnen. Al hebben we al een heel avontuur achter de rug, de echte tocht moet nog beginnen. Halen we dat? Ondertussen raast de tijd gewoon door en na de wandeling staat er ook een gezinsleven te wachten. Tik tok. Na een nootje, druifje en een watertje, besluiten we toch gewoon door te zetten en flink door te lopen om op tijd thuis te zijn.
We lopen richting Nederwetten. Door leuke dorpjes, over lieflijke brugjes, langs paarden die ons aankijken alsof we idioten zijn.
Daarna begint de echte uitdaging.*** We lopen langs de Dommel. Correctie: we lopen ín de Dommel. Omdat de Dommel zo hoog staat, is het wandelpad onderdeel van de rivier.
Al snel wordt duidelijk dat we dit niet met droge voeten gaan doen. Heel voorzichtig, voetje voor voetje vordert de tocht langzaam. Voorop Jul om te kijken waar de minst diepe plassen zijn. En ondertussen natuurlijk alle twee filmend om bewijs te hebben wie het eerst op zijn plaat gaat. Af en toe is het echt een gepuzzel. De plassen worden steeds groter. Het is niet te doen om niet tot je enkels in het water te zakken.
Jut gaat nu voorop. Vanaf een hoger stukje staren we naar een diepe plas onder ons. Links de Dommel, rechts riet. “ Ik denk dat ik dit wel kan springen!” Zegt Jut. En nog voor Jul haar telefoon kan pakken, vliegt Jut als een (spastisch) hertje over de plas. Helaas is de plas iets te groot. Of het hertje had iets te korte pootjes. Jut ligt weinig charmant op haar onderste. Jut voelt zich kut. De plas wordt nu alleen maar dieper door de tranen die over de wangen van Jul, en gelukkig ook van Jut, rollen. Jul denkt het beter te kunnen en gaat heel voorzichtig door en over het riet. Helemaal waterproof is het niet, maar ze heeft in ieder geval geen modder op haar billen. Wel water in haar schoenen….
Gelukkig is het laatste deel van de route over droog land. **De laatste kilometers voelen weer wat zwaar aan de (natte) voeten. Zo komen we er achter dat we een langere tocht, toch beter in drieën kunnen delen met twee pauzes. De laatste loodjes voelen zwaar. * Al met al hebben we met alle omwegen toch ruim 21 km gelopen….. Pieterpad here we come!
De wandelmeisjes beginnen 3 augustus met het Pieterpad. Geheel tegen de autistische drang van Jut beginnen we in het zuiden. Natuurlijk gaat de volgende blog over deze tocht! Coming soon….
